Emelt

Emelt

Ik zal u kond doen van het slijk,
van engerlingen, van het hiernamaals,
een non-stop multinational bedrijf.

Elke nacht ging ik op zoek naar jong gewas,
ondermijnde akkerland, heb vaak uw oogst geplaagd,
niet met opzet, maar lief verdraagt zich slecht met vraat.

Onverwacht werd ik als halfwas mug
vroegtijdig door een merel opgegeten,
zelf had ik die dag niet eens ontbeten.

Nu sta ik als geest het mensdom bij,
u bent mijn medium, neem de pen ter hand
en noteer wat ik aan wijsheid debiteer.

Het leven was goed, maar hier is het nog beter,
wat zeg ik, grandioos, ik heb aan niets tekort.

Ik ben Emelt, de gids van gene zijde
en ik groet u van de onderkant.

(hekeldicht op de boeken van ‘Emed‘)

Rooskleurig

CV

 

gediplomeerd verstrekker van ochtendkoek
en tafelmuziek ben ik beëdigd kooklustig
meesterchef braakonderzoek en zonder broek
in de avond echter pijprokend levensmoe

maakt mij dat tot schaap ik sta voor aap
kauwend op scrupules en mishandeling
ik vrees de deemster niet maar de zuigende branding
van een vreeswekkend god de onderrok

zo stal ik naar believen mijn waren uit
tot ik in de gesteven moederkoek
mijn gok vol fijnstof snuit

ja lacht u maar ik zing van ik en wij
in de vermiste tuin vol vogel en kruid
waar ik almaar naar jouw handdoek zoek

 

 

 

 

ill. Beeldentuin Clingenbosch

 

 

 

 

 

Het regent in Napels

 

Misschien zat de rat te kloten met een gefileerde fret
of werd een dode bankier met briefjes van 100
volgestouwd en met gouddraad dichtgenaaid 
door een Panamese bankier in een koelcel
ergens op de 2-de Maasvlakte in een wezenloos grote loods

misschien dat ongezien bij nacht en ontij in polonaise
trage slakken op hun stompe Hollandse klompjes jubelend
hun genadedans dansen rond een binnenzee vol Koi karpers
om ’s ochtends vroeg hun slijmspoor achter te laten van economisch gewin
in het klamme zand van verleden oude getijden van eb en vloed

misschien haalt diezelfde morgennog niet ver van hier in dikke mist
een jongen op de oude opgevoerde Zündapp van zijn overleden vader
net voor ‘het’ kruispunt van Heiplaat een eeuweling in

misschien is dat de oude Europese dame die haar E-Gazelle berijdt met
haren rood en billen zo zacht dat het gel-zadel geheel verdwijnt majestueus
met haar bovenarmen wapperend in de wind voortrazend als een zoutpilaar
in een universum vol tikkende uurwerken des doods

misschien dat diep in de natte bossen van de Biesbosch
op gele banken beren liggen te navelstaren en zo nu en dan
vermoeid nog een keer opstaan, naar de waterkant lopen
om aldaar te wuiven naar de dikke Duitse kunsttantes.

troebel bloed

I

ik wandelde door de oude stad
waar we vroeger schuilden
staat een monument van welwillendheid
ik sloeg een kruis en prevelde gebeden

onder het plaveisel lopen onze sporen
reukloos voor de herdershond
een woekering aan onderhuidse cellen
hij zoekt naar menselijke resten en vindt
verstoorde levens in de berm

daar sneden onze wegen en op die hoek
scheidden ze, we stierven vele malen en
wielen rolden verder
over de lange ijzeren brug
hielden nog voor het midden halt

 

II

ik neem het grote kind in mijn armen
zo zoet is ijs, zo zoet is suiker, stil maar
het is goed, we wiegen net als vroeger

ik ben een mond vol tanden
houd me stil voor de woeste hond
zing van woestijnrozen en wereldwonderen
schilder met natte wimpers
voor elke dag een blad op warhols kalender
bloemen druipen langs de wand

 

III

is de dag zwart of kleurt hij grijs
ik wil een linosnede maken
voor als ze wakker wordt
haar weke gezicht wassen
in gebrande sienna

eenmaal gemaskerd
voor als ze niet ontwaakt
wanneer duizend stemmen roepen en
we voor de muur staan met een schimmenlach
onze vingers krommen, nagels krassen

wat zal haar bevrijden
wie geeft het bitter leven bloed

 

Hommage aan Paul de Vree

 

 

 

 

dv 2018 – “A bit of ifs – Hommage aan Paul de Vree P.P.”

 

 

 

Hawinkels: De tuin der lusten (fragment)

        Van zéér hoge adel, licht & delicaat
Als de verheven wijze waarop het witte,
Bedwelmend ruikende kroonblad van jasmijn
Geliëerd is aan het groene, ingetogen
Kelkblad – een hommel is genoeg, om met
Een onbehouwen douw van zijn botte kont
Deze verbintenis teniet te doen, een der partijen
Radeloos, maar tot het uiterste o
Zo integer, omlaag te doen dwarrelen –
Deze druk dus, waarmee de schone vrouw
Met de stevige vingers knielt op het gras.
Het modeste gras raakt nauwelijks nog merkbaar
Onder de indruk, het was op alles bedacht,
Het heeft zich idealistisch terug-
Getrokken, is als water in de bodem
Gedrongen, tot het niet meer was,
Is dan een kleur voor de grond,
Een hoopvolle, rustig afwachtende tint,
Die de overslanke knieën zo min
Als maar kan te na komt. Toch, het bloost nog,
Het gras, het groen, waar zij zit,
Verdiept zich, – zij zit, de hand reikend
In overgave, maar wijs & vriendelijk
Bij de pols genomen door de persoon-
Lijkheid, die – millennia voor zijn tijd
Lijkt hij geboren – nota bene gekleed is
In een pontificaal gedrapeerd gewaad,
Dat in kleur het bevende midden – bevend
Als de top van een fontein of anders het punt
Waar zich een kolibri bevindt die stilstaat
In de lucht, wanneer hij stilstaat,
Het midden als een pupil, – houdt
Tussen het opgewonden, strakgespannen
Rood van een eikel of kreeft, en ander-
Zijds het zijige blank van haar lichaam.
        Mooi glad is dat! Die huid van haar
Verhoudt zich tot die van andere, hier af-
Wezige vrouwen als het vel van een gezonde tomaat
Tot dat van geplukte kippen, – is vreemd,

Als een roomblanke tomaat, een albino;
Die is wereldvreemd als een effen giraffe,
Vreemder dan een lichtzilvergrijs exemplaar.
        En zo glad, zo vloeiend gestroomlijnd
Haar lijnen en vormen, al zijn
Dan haar vingers misschien wat aan de
Stevige kant, een tikkeltje te lang, –
Ach, zoals de sneeuwval de grove,
Ongemanierde lineatuur buiten stileert,
Is er iets over haar vormen gegleden,
Heeft een werking haar huid geëffend,
De weg voor een straling die – van binnen uit
Te komen schijnt, daarvoor
Geen poriën van node heeft.
        Haar borsten zijn klein, als de bloemen
Die men sneeuwbal noemt, haar tepels
Staan zo ver als maar enigszins kan
Van elkaar, of tepels, – meer dan schuchtere
Concessies aan de hebberige eis dat
Zij er zijn, zijn zij evenmin als
De vingerafdruk van haar navel
Of de minieme floers in haar schoot.
Iemand die midden op de dag maneschijn
Op zich weet te richten, zou niet meer
Moeite moeten doen om niet verwaand
Te worden, zo bescheiden te kijken als zij,
Die haar blik kuis richt op haar eigen
Lichaam, – en van haar, met die ogen
Zo ver van elkaar, de meticuleuze glimlach
Waaruit haar lippen bestaan, die zo goed is,
Dat zij ’t zonder mysterieuze allures
Kan stellen, zou men geloven
Dat zij bescheiden is van zichzelf,
Van huis uit. Alleen – haar haren
Kabbelen kittig van hoog op haar smetteloos
Voorhoofd omlaag via haar aan ’t oog
Onthouden rug, dat gouden haar, dat rijpe tarwe
En de ademtocht der zomerse dagen,
Die die doet bewegen, tegelijk is.
Haar handen zijn wel wat groot,
Haar vingers wat stevig & lang.
Maar ze zijn leeg en vrijwel onbeschreven, –
De handreiking aan de kostbaar geklede
Meneer met de hoge manier laat dat zien,
Zowel wat de palm, als wat de rug
Betreft. De zijne zijn anders, verweerder,

Veelbetekenender, wel vreemd, maar niet
Aan deze wereld. Hoe moet overigens
Zijn lijf wel zijn? Men weet ’t niet,
Dat zou teveel kunnen zijn. Men moet
Niet teveel weten.
        Zijn gezicht is ook anders; zijn ogen
Zijn als het ware bevriend met de nacht,
Hij kijkt zo verstandig, verder dan
Het gras groeit, verder dan er dieren,
Lucht of planeten bestaan.
Maar zijn gezicht is weinig etherisch;
Hij is een man, zoals er eigenlijk
Geen één gevonden wordt tussen avond & morgen,
In heel de dag. Hij is sterk,
Heeft weerstand als klei, hij weet
Wat hij wil, en wat men willen kan, –
Vandaar dat hij waarschuwt, de weg
Naar de uiterste vrede aangeeft.
        Wat een paar! Zo, terwijl de energieke
Krachtige man de uiterst verfijnde
Vrouw in een aureool van haren
Zachtmoedig maar beslist bij de pols houdt,
Zou het de sterren kunnen zien verwelken,
De hemel kunnen zien rimpelen en schil-
Feren als een verouderd voorhoofd,
Het licht zich zien wijzigen in vuur
Of brakende vlammen, of in het niets.
        Maar – zij zijn niet alleen.
        Alles eerder dan dat. Sprakeloos
Van bewondering, van verbazing, van
Nagenoeg mystieke vervoering zit de tweede
Man, het manspersoon, naakt tot op
Zijn nuchterste contouren, ernaast,
En doet zijn oog en zijn wenkbrauw
Tegoed aan het mild verblindende paar.
Zo’n eenheid…
        Hij vlijt, als een vlinder,
Die een jasmijnbloem kust, maar minder
Vrijmoedig, zijn hand op zijn boven-
Been, slaat niet, zoals het hem
Te moede moet zijn, van louter verbazing
Er hard mee, leunt op zijn andere
Arm, en zijn diepste verlangen
Is niet gesitueerd in zijn kruis,
Op die bloemige plek is ’t rustig,
Maar het gaat uit naar de tweeëenheid,
Die hij waarneemt, en in begrijpelijk streven
Er een drieëenheid van te maken,
Geeft het manspersoon, zo’n mens toch,
De dichtstbijzijnde van het primordiale
Paar stiekem een voetje, raakt hij
De zoom en de teen van de heer, die
Op handen en voeten en zijn gestrenge gelaat
Na in zijn ornamentale, monumentale
Plooien schuilgaat.
        Is hij nu deel van het mysterie?
Vormt dat een trio? De tijd zal het leren,
En in de tijd kan zo onmenselijk veel
Gebeuren, evenals in de ruimte. 

~ Pé Hawinkels, De tuin der lusten (fragment linkerpaneel) ~

 

 

algoritmes of goochelen met x en y

algoritmes of goochelen met x en y

dat we nu nog op een kussen
met de ruggen naar elkaar toe spinnen
twee heilige birmanen die beginnen
aan een prikkelende mêlee
van bloed en parelkandij

dat eerst de goede bedoelingen
aan flarden gaan
en een schaduw op de zitting laten
in een wilde roffel over het zeil

dat je rozenbottelsnor
langs mijn geschaafde voetzolen strijkt
voor je gaat en dan toch besluit te blijven

ach, we zijn maar chromosomenzwabbers
de rest is knopendraaierij

 

Gepubliceerd in de bundel ‘uit de ruimte tuimelen’ (2013)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

The Works of Fertility

THE JACKALS’ ADDRESS TO ISIS

Grant Anup’s children this:
To howl with you, Queen Isis,
Over the scattered limbs of wronged Osiris.

What harder fate than to be woman?
She makes and she unmakes her man.

In Jackal-land it is no secret
Who tempted red-haired, ass-eared Set
To such bloody extreme; who most
Must therefore mourn and fret
To pacify the unquiet ghost.

And when Horus your son
Avenges this divulsion
Sceptre in fist, sandals on feet,
We shall return across the sand
From loyal Jackal-land
To gorge five nights and days on ass’s meat.

 

~ Robert Graves ~

 

we kijken er baards tegenaan

Worum sich die Angst ängstet, ist das In-der-Welt-sein selbst – Heidegger.

ik ben de grote hypochonder:
ik groei mijn liefste angsten aan

mijn verbeelding is een schimmelende voorraadkast
het woekert poliepen uit mijn dij, die doornig standhouden
iedere glimlach is een belofte van electrocutie

want ik ken jullie wel: jullie komen mijn tongriem doorsnijden
en een lamme tong verdicht de leut niet deutend, weet een kind

maar wat is mij aan de angst gelegen als het waarheidt in de schemering,
aan de erecties die ons zullen aflossen, die de wereld zullen ontsieren tot Oz
aan de rilgeesten die langeweilen bij het aanbreken van de grote middag

soms is angst de toonsoort van thuiskomst
gejank van de wilde honden als ze een nederzetting ruiken

blijf de magie van je verbeelding trouw, vouw

je angsten als gemalen muskaat in de plooien van de kranten
als je schrikschippert door de bezette stad
boogneukt in een dependance

loeihard straffen de omgewanden onze bluf, hun komst
zet regeleindes weg, onze stokvistongen
zuigt het vacuüm, de angstende angst wordt altijd afgezonken volgens het protocol

schraaltalige neuzelaars ontgaat dat maar wie wil hier nog
de dompteur zijn van zijn eigen spleen we kijken er baards tegenaan
lustgameten roedelen jachtig over de naakte toendra van de angst
er groeit mij nog eens een toverstaf aan die alle referenties verhekst
inkerkert in het ijs dat eeuwig is

(uit mijn voorgelaten gedichtenverzameling ‘Tongriem 2‘, parels tussen de stront)

Lentemorgen

Lentemorgen

– voor Maaike Molhuysen –

 

                   Magda almaar dwalend door de tuin
                   ziet de maan vol door de bomenkruin
                   De zon komt alweer op, het ochtenrood
                   kleurt alles nieuw en fris en bloot

                   Er sterft een stem en richt zich op
                   geschuifel tussen roos en rozenknop
                   Het stokt haar in de keel, het is te veel
                   de tuinman dwaalt als zij door het struweel

                   Ach, vriend, hebt gij hem soms gezien
                   wijs mij de weg naar mijn verdriet
                   ik weet niet waaraan ik dit verdien
                   houd mij vast voor ik van pijn verschiet
                       Ween niet, vrouw, ik ken u van voordien
                       ik heb u lief, zoiets verliest men niet.